Mijn stekkie

augustus 2017

Voorzichtig werk ik me door de laaghangende takken heen. Ik pak ze tussen duim en wijsvinger om stekeligheden te voorkomen - succes uitdrukkelijk niet verzekerd. Door rustig aan de flexibele takken te trekken kom ik dichter bij mijn doel, en mijn doel dichter bij mij. Inmiddels hebben de takken ook mij te pakken: doorns haken zich in mijn oude sweater. Maar de plant is bereid om te geven: wanneer ik een glanzende vrucht pluk, laat zijn buurman vanzelf los. Ploink! Spijtig zie ik hoe er weer een rijpe braam in het water verdwijnt.

potten met huisgemaakte jam
Het voelt bijna illegaal wat ik doe, maar er is niets stiekems aan. Vijftien meter verderop is de openbare weg, daarachter de spiedende ogen uit een rij woonhuizen. De braamstruiken hebben me nog niet zozeer te pakken dat ik tussen het groen verdwijn. En toch voelt het een beetje of het niet mag. Zij kunnen hier namelijk niet komen: de kwebbelende dames op de fiets, de man met het hondje en zelfs het echtpaar dat het hele jaar op dit stekkie uitkijkt. Ik lekker wel.

Zonder te haasten maak ik me los uit de omarming van de braamstruik en schuif een stuk verder. Een een natte tak piept akelig over de huid van de kajak. Het eerste motorbootje van de dag komt langs. De jongeman aan het roer is niet geïnteresseerd in mijn bezigheden. Wel in het maken van zo hoog mogelijke golven in deze moddersloot. De golfslag drijft me nog wat verder het groen in. Ja! Precies naar de tak waar zes glanzende knollen aan hangen. Even later peddel ik met mijn bescheiden oogst naar huis. Goed voor twee potten huisgemaakte jam.

gerelateerde berichten: finale - randstadsgroen